Charles Wright - Why, it's as pretty as a picture

A shallow thinker, I’m tuned 
to the music of things, 
The conversation of birds in the dusk-damaged trees, 
The just-cut grass in its chalky moans, 
The disputations of dogs, night traffic, I’m all ears 
To all this and half again. 
And so I like it out here, 
Late spring, off-colors but firming up, at ease among half things. 
At ease because there is no overwhelming design 
I’m sad heir to, 
At ease because the dark music of what surrounds me 
Plays to my misconceptions, and pricks me, and plays on. 
It is a kind of believing without belief that we believe in, 
This landscape that goes 
no deeper than the eye, and poises like 
A postcard in front of us 
As though we’d settled it there, just so, 
Halfway between the mind’s eye and the mind, just halfway. 
And yet we tend to think of it otherwise. Tonight, 
for instance, the wind and the mountains and half-moon talk 
Of unfamiliar things in a low familiar voice, 
As though their words, however small, were putting the world in place. 
And they are, they are, 
the place inside the place inside the place. 
The postcard’s just how we see it, and not how it is. 
Behind the eye’s the other eye, 
and the other ear. 
The moonlight whispers in it, the mountains imprint upon it, 
Our eyelids close over it, 
Dawn and the sunset radiate from it like Eden. 

Charles Wright - Dlaczego, tak piękne jak obraz

Płytki ze mnie myśliciel, nastrojony jestem
do muzyki rzeczy —
Rozmowy ptaków w uszkodzonych zmierzchem drzewach,
Świeżo skoszonej trawy w jej kredowych jękach
Sporów psów, ulicznego ruchu nocą — cały jestem słuchem
Dla tego wszystkiego i masy innych rzeczy.
Dlatego lubię tutejszą okolicę;
Późna wiosna, lekko rozjechane kolory, ale tężejące, i ja, spokojny
W połowiczności rzeczy. Spokojny, bo brak tu przytłaczającego projektu,   
Którego jestem smutnym spadkobiercą,
Spokojny, bo ciemna muzyka tego, co wokół
Gra na moich wyobrażeniach, kłuje, i gra dalej.
To jak rodzaj wiary w którą wierzymy bez wiary,
Ten krajobraz, który biegnie
nie głębiej niż sięga oko, i zatruwa 
Jak trzymana przed nami pocztówka
Jakbyśmy ją tam umieścili, tak właśnie —
W połowie drogi między okiem umysłu a umysłem, dokładnie w połowie.
A jednak myślimy na odwrót. Dziś wieczór
dla przykładu, wiatr i góry i półksiężyc mówią
O nieznanych rzeczach niskim, znajomym głosem
Jakby ich słowa, jakkolwiek małe, wstawiały świat na miejsce.
I tak jest, tak właśnie jest,
miejsce wewnątrz miejsca wewnątrz tego miejsca.
Pocztówka jest dokładnie taka, jak ją widzimy, nie taka jaką jest.
Za okiem jest drugie oko,
i drugie ucho.
Światło księżyca szepce w niej, góry odciskają
Nasze powieki zamykają się nad nią, 
Świt i zachód słońca promieniują z niej jak Eden.

translated by: Radek Kozak