Charles Wright - Homage to Samuel Beckett

There is a heaviness inside the body 
                                        that leans down, but does not touch us. 
There is a lassitude that licks itself, but brings no relief. 
There is a self-destructiveness no memory can repeal. 
Such breath in the unstopped ear, 
                                        such sweet breath, O, along the tongue. 
 
Cloud swatches brilliance the sky 
Over the Alleghenies, 
                                        unpatterned as Heaven. 
Across the street, Amoret’s family picnic has ended. 
Memorial Day, 
                            the dead like plastic bags in the blown trees. 
 
In Paradise, springtime never arrives. 
                                                                  The seasons 
Are silent, and dumb, and ghost-walk outside our windows. 
And so it is down here— 
                                             we grovel on our extremities 
And rise, rise up, halfway to where the new leaves begin. 
 
And thus, unexpectedly, a small rain commences, 
Then backs off. 
                            The sunlight continues its dying fall. 
And dying, one hopes to think, will be such a slide, a mild jolt, 
Like shifting from formlessness to form.   

Charles Wright - W hołdzie Samuelowi Beckettowi

Jest taka ciężkość w ciele
			        która nachyla się, ale nas nie dotyka.
Jest znużenie, które zadaje sobie klęskę, ale nie przynosi ulgi.
Samozniszczenie, którego nie może uchylić żadna pamięć.
Oddech w otwartym uchu,
			        słodki oddech, ah, razem z językiem.
 
Łaty chmur uświetniają błękit
Nad Alleghenami,
			        bez wzorca — jak Niebo.
Po drugiej stronie ulicy rodzina Amorytów skończyła piknik.
Dzień Pamięci,
	                         umarli jak plastikowe torebki w rozdmuchanych drzewach.
 
W Raju wiosna nigdy nie nadchodzi.
                                                                  Pory roku
Są milczące, i nieme, przechodzą jak duchy za naszymi oknami.
I tak jest tu na dole —
                                       czołgamy się na kończynach
I podnosimy, pniemy w górę, do miejsca, gdzie w połowie drogi
						                             zaczynają się nowe liście.

I tak, niespodziewanie, zaczyna się mały deszcz,
Potem się wycofuje.
                                         Światło słoneczne kontynuuje swój śmiertelny upadek.
I umieranie, myślimy z nadzieją, będzie takim właśnie ślizgiem,
						                             łagodnym szarpnięciem.
Jak przejście z bezkształtności do formy. 

translated by: Radek Kozak